1
دانشجوی دکتری رشته سیاستگذاری فرهنگی دانشگاه باقرالعلوم قم
2
دانشیار دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام قم (نویسنده مسئول)
10.22081/scs.2019.69222
چکیده
دانشگاه مدرن، به عنوان نماد گفتمان مدرنیته در حوزه علم و فرهنگ، حامل باورها و ارزشهایی در تضاد با جوامع اسلامی بود. بنابراین پس از پیروزی انقلاب اسلامی، اسلامی شدن و تغییر ارزشهای آن به نفع جامعه اسلامی، به یکی از آرمانهای انقلاب تبدیل شد. در این راستا ایدهها، پژوهشها و اقدامهای گوناگونی برای اسلامیسازی دانشگاه انجام شد. پژوهش حاضر به دنبال یافتن رهیافتی برای «اسلامی شدن» و بررسی چگونگی حل تضاد سازمان دانشگاه مدرن (فعلی) با جامعه اسلامی است. در این تحقیق، از روش کیفی مطالعه کتابخانهای، مصاحبه، و روش تحلیل مضمون، برای پاسخ به این پرسشها استفاده شده است: چگونه دانشگاه مدرن میتواند تضاد خود با جامعه را به صورت بنیادین حل کند؟ الگوهای نهادی چه کمکی به این کار میکنند؟ کدام یک از عناصر سازمان دانشگاه، بیشترین سهم را در اسلامی شدن سازمان دانشگاه بر عهده دارد؟ یافتهها نشان داد که دانشگاه با عناصر ذهنی و عینی جامعه اسلامی در ارتباط است و عنصر محیط، اصلیترین نقش را در تعریف سازمان دانشگاه اسلامی دارد. همچنین روشن شد که دانشگاه با «نهادی شدن» میتواند تضاد و فاصله خود با جامعه اسلامی را از بین ببرد و قدرت و مهارت سخن گفتن و همدلی با مردم، و مشروعیت و استمرار حیات خود را به دست آورد. بنابراین سازمان دانشگاه اسلامی به مثابه نهاد علم، انعطافپذیر و انطباقپذیر با جامعه اسلامی است و دارای سه عنصر و رکن نهادی راهبرد، فرهنگ و ساختار سازمانی است که در فرایند نهادی شدن سازمان دانشگاه بیشترین تأثیر و تأثر را دارند.
خدیوی, علی, & هاشمیان, سیدمحمدحسین. (1398). سازمان دانشگاه اسلامی بهمثابه نهاد علم. مطالعات فرهنگی اجتماعی حوزه, 3(5), 1-28. doi: 10.22081/scs.2019.69222
MLA
علی خدیوی; سیدمحمدحسین هاشمیان. "سازمان دانشگاه اسلامی بهمثابه نهاد علم", مطالعات فرهنگی اجتماعی حوزه, 3, 5, 1398, 1-28. doi: 10.22081/scs.2019.69222
HARVARD
خدیوی, علی, هاشمیان, سیدمحمدحسین. (1398). 'سازمان دانشگاه اسلامی بهمثابه نهاد علم', مطالعات فرهنگی اجتماعی حوزه, 3(5), pp. 1-28. doi: 10.22081/scs.2019.69222
VANCOUVER
خدیوی, علی, هاشمیان, سیدمحمدحسین. سازمان دانشگاه اسلامی بهمثابه نهاد علم. مطالعات فرهنگی اجتماعی حوزه, 1398; 3(5): 1-28. doi: 10.22081/scs.2019.69222