Persuasive Techniques in the Letters of Nahj al-Balagha

Document Type : Original Article

Authors

1 Assistant Professor, Department of Sociology, Imam Khomeini Educational and Research Institute, Qom, Iran

2 Master's degree, Department of Social Communication Sciences, Imam Khomeini Educational and Research Institute, Qom, Iran

10.22034/scs.2025.69238.1326

Abstract

A persuasive message is a type of communication designed to influence the cognitive, affective, or behavioral domains of the audience, while persuasive techniques refer to the methods, patterns, or strategies employed to structure such messages to fulfill their persuasive function. This study seeks to utilize existing Islamic heritage in this field by identifying the persuasive techniques in the letters of Nahj al-Balagha (Peak of Eloquence). The primary research question examines which techniques were employed in the two categories of letters within Nahj al-Balagha—political and ethical—to persuade their respective audiences. To address this, two subsidiary questions were considered:
(1) What persuasive message-framing techniques are discussed in communication science and propaganda studies? and (2) Do the persuasive techniques in Nahj al-Balagha replicate those in contemporary communication or differ from them? The study employed qualitative content analysis and Blumer’s sensitizing concepts. Findings indicate that diverse persuasive techniques were utilized in both political and ethical letters of Nahj al-Balagha. Techniques such as incitement and encouragement (tahrik va targhib), message bias (janib-dari dar payam), virtuous debate (jidal-e ahsan), narrative exposition (bayan-e revayat), and belittlement (tahqir va kuchak shemordan) of the enemy were prominent in political letters, whereas methods like questioning (tarh-e soal), reasoning (estedlal-avari), and admonition (mow’eza) were prevalent in ethical letters. Some techniques were common to both categories, including references to historical experiences (ejray-e tajrobat va tarikh), message reinforcement via authoritative sources (ta’yid ya taqviyat-e payam ba manba’e mo’tabar), and literary embellishments (arayeh-ha-ye adabi). Overall, the techniques in Nahj
al-Balagha resemble those in modern persuasive communication, though differences arise due to variations in message nature, objectives, or the communicators’ perspectives.

Keywords

References

قرآن کریم.
نهج‌البلاغه.
ابن میثم (1375). شرح نهج‌البلاغه. قم: دفتر نشر الکتاب، ج5.
ادیبی، حسین؛ انصاری، عبدالمعبود (1358). نظریه‌های جامعه‌شناسی. تهرن: جامعه.
اسلامی، شعیب (1394). روش‌‌های اقناع در نهج‌‌البلاغه. قم: دانشکده صداوسیما.
ایمان، محمدتقی؛ نوشادی، محمودرضا (1390). تحلیل محتوای کیفی. پژوهش، 3(2)، ص15-44.
بلادر، علی (1394). بررسی ویژگی‌‌های پیام فرست و پیام دینی از منظر امام علی(ع) با تاکید بر نهج‌البلاغه و غررالحکم. پایان‌‌نامه کارشناسی ارشد. قم: دانشکده صداوسیما.
بهادری، حسین (1395). مولفه‌های ارتباطی پیام در نامه‌های حضرت رسول اکرم(ص). پایان‌‌نامه کارشناسی ارشد. قم: دانشکده صدا وسیما.
پراتکانیس، آنتونی؛ آرنسون، الیوت (1379). عصر تبلیغات. مترجم: کاووس سید امام و محمدصادق عباسی. تهران: سروش.
تقوی، سید مهدی (1395). تدوین اصول مخاطب‌شناسی براساس تحلیل محتوای نامه‌‌های امیرالمؤمنین(ع) در نهج‌البلاغه. قم: مرکز مدیریت حوزه‌‌های علمیه.
حسومی، ولی‌الله (1393). نگاهی تازه به فن بیان حضرت علی(ع) در نهج‌البلاغه. کتاب قیم، شماره 11، ص153-186.
حکیم آرا، محمدعلی (1384). ارتباطات متقاعدگرانه و تبلیغ. تهران: سمت.
حیدری، فرقانی (بی‌‌تا). قرآن در قرآن. تهران: اداره آموزش عقیدتی سیاسی نمایندگی ولی فقیه در سپاه.
فیسک، جان (1388). درآمدی بر مطالعات ارتباطی. ترجمه مهدی غبرایی. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، دفتر مطالعات و توسعه رسانه‌ها.
کاویانی، محمد (1387). روانشناسی و تبلیغات. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
لطفی، فاطمه (1392). بررسی آرایه‌های ادبی (بدیع) در نامه‌های نهج‌البلاغه. قزوین: دانشکده علوم انسانی، دانشگاه بین‌المللی امام خمینی.
مطهری، مرتضی (1385). سیری در نهج‌البلاغه. تهران: انتشارات صدرا.
موسوی، سید صادق (1376). تمام نهج‌البلاغه. تهران: مکتب نشر الثقافه الإسلامی.
 
 

Files

Share

How to cite

Statistics